عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت                   که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش                    هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت

همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست            همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت

سر تسلیم من و خشت در میکده‌ها                         مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت

ناامیدم مکن از سابقه لطف ازل                              تو پس پرده چه دانی که که خوب است و که زشت

نه من از پرده تقوا به درافتادم و بس                       پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت
حافظا روز اجل گر به کف آری جامی                         یک سر از کوی خرابات برندت به بهشت