بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد            که تاب من به جهان طره فلانی داد

دلم خزانه اسرار بود و دست قضا                             درش ببست و کلیدش به دلستانی داد

شکسته وار به درگاهت آمدم که طبیب                     به مومیایی لطف توام نشانی داد

تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش               که دست دادش و یاری ناتوانی داد

برو معالجه خود کن ای نصیحتگو                            شراب و شاهد شیرین که را زیانی داد
گذشت بر من مسکین و با رقیبان گفت                    دریغ حافظ مسکین من چه جانی داد