بیا که قصر امل سخت سست بنیادست                    بیار باده که بنیاد عمر بر بادست

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود                             ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست

چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب           سروش عالم غیبم چه مژده‌ها دادست

که ای بلندنظر شاهباز سدره نشین                          نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست

تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفیر                             ندانمت که در این دامگه چه افتادست

نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر                         که این حدیث ز پیر طریقتم یادست

غم جهان مخور و پند من مبر از یاد                          که این لطیفه عشقم ز ره روی یادست

رضا به داده بده وز جبین گره بگشای                        که بر من و تو در اختیار نگشادست

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد                      که این عجوز عروس هزاردامادست

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل                        بنال بلبل بی دل که جای فریادست
حسد چه می‌بری ای سست نظم بر حافظ                 قبول خاطر و لطف سخن خدادادست